اشعار

مرد غریب شهر، کبود است پیکرت            آهسته تر شده ست نفـس های آخرت

آقــای مــن در آن وطــن مــادریِّ تـو           یک مرد هم نبود شود یارو یاورت؟

خوابــــید جــمل تـا تب طوفان تو آمد             تا رخشش شمشیر ســر افـشان تو آمد

خیبرشکنی دررگ ودرخون شماهاست             بــی باکــی حـیدر همه در جان تو آمد

روی لـعل لب تو لـختِ جگـر می بـیـنم           دور چـشـمـان کـبـود تـو اثـر می بـیـنم

زخـم ها روی جـگـر داشتی و دَم نَزَدی           حـاصل خـون دلـت را چـقـدر می بینم

می سوخت ازشرارۀ زهر و توان نداشت             کاری که جعده کردزدشمن گمان نداشت

خون دلی که درهمه ی عمرخورده بود             بهر خروج ، راه دگـر جز دهان نداشت

سوختم از زهر و آبی غیرچشم ترنبود             جای شمعی آب گشته غیر خاکستر نبود

دل اگرشوق وصال دوست رادرخودنداشت             کاسۀ زهراینقدرشیرین وجان پرورنبود

رســم کریم هاست غـم یار میـخورند             درعمرخویش غصه بسیارمیخوردند

راز نگفــته در دلــشـان مـــوج میزند             ازدوست زهروطعنه زاغیارمیخورند

دردی دراین دل است که درمـان نمی شود             داغ عـــزای کوچه که پایان نمی شود

درمــانِ دل بــه زهر هلاهِل شنیده اید             دردم به غیر زهرکه درمان نمی شود

چشمان توراهی است سوی آسمان باز             دستت گره ها کــرده از کار جهان باز

بر دوستدارت در نـخواهی بست وقتی             بـوده در ایــن خانــه رو به دشمنان باز

پَر می گرفت مرد جـذامـی در آسمان             بر او که از کـریم مـحـبّت رسیده بود

دیدند در جمل که حسن مثل مرتضی             بر اوج قــله های شجـاعت رسیده بود

بازاز گریه ی من چشم شب تارگریست             چشم مهتاب به حالِ منِ بــیدارگـریست

تا کـــه از سینه ی خود آه کشــیدم آرام             دل سنگ آب شُدُ آه شــرر بار گریست

انقطاع تو زِ هـر ســوز و گـدازت پـیدا            فـاطـمی بــودنت از چهــرۀ نـازت پـیدا

سرسجاده تو گوشه ای ازعرش خداست            سیـر عـرفـانی ات از حال نمـازت پـیدا

جـنـت، بـهـارِ پـیـرهنت أیهـا الکـریـم             از نــور جـامه ای به تنت أیها الکریم

ای هـمدم تو زمزمه هـای زلال وحی             ای جبــرئیل هــم سـخنت أیـها الکریم

سکه ها ایمانشان را بُرد بیعت ها شکست             یک به یک سردارها رفتندقیمت‌ها شکست

دسـت بدعت جانماز از زیر پای او کشید             درشـب شومی که قبح هتک حرمتهاشکست

ما گـدایـان و فـقـیـر ســر راه حـسنـیم            ما هــمه شـیـفـتـۀ نـیـم نگـــاه حـسـنیم

به همه موی سپیدان حــریمش سوگند            عـبد دلسوخـته و چــهــره سیاه حسنیم

مـهـرت به کـائـنـات برابر نمی شود           داغـی ز مـاتـم تو فـزون تر نمی شود

از داغ جانگداز تو ای گوهر وجود           سنگ است هر دلی که مکدر نمی شود

بایـد مـرا گـلــیـم مـسـیــر نـگـار کرد           زیر قــدوم فــاطـمی‌ات خاکـسار کرد

مهـر تو را بـهـشـت بخـواهد نمی‌دهم            در ماجــرای عشـق نباید قُــمار کرد

چشمی که در مصیـبـت تان تر نمی شود           شـایـسـتـه شـفــاعت حــیــدر نمی شود

چشم همیشه ابــریتان یک دلیــل داشت           هر مـاتـمی که مـاتـم مــادر نـمی شود

زینب بیاور آخــرین رخـت کفن را           تا که کـفـن پـوشم تن سبـز حسن را

خالى است جاى مادرم تا که ببوسد           لبهاى ســرخ یوسف گــل پیرهن را

گل کـرده در زمین، کَـرَم آسـمانی ات           آغــوش باز می رسد از مهـربانی ات

دارد مــرا شبـیـه خودت پـیـر می کـند           جان برده از تـمام تـنم نیمه جانی ات

همرنگ پـائـيزى ولى فـصـل بهـارى           سبــزينه پــوش خطه زرين تــبارى

جود وكرم بيرون منزل صف گرفتند           در كيسه آيا نان و خـرمايى ندارى؟